Eindelijk met de voeten omhoog
Gisterenavond zat ik heerlijk op de bank met mijn voeten omhoog.
Alle ‘moetjes’ voor de dag waren achter de rug, ik zette de TV aan.
Ik vind het heerlijk om dan even naar programma’s te kijken waar je niet teveel bij na moet denken en zette Married at first sight aan.
Het was de laatste aflevering waarin zou blijken wie er bij elkaar zou blijven en wie niet.
En zo kwam er een uitspraak voorbij van een deelnemer die me triggerde:
Ik wil mezelf laten zien. Niet alleen de beste versie van mezelf, want dat hou je niet vol.
Wat verwoordde hij dat goed!
Jarenlang liet ik de beste versie van mezelf zien aan anderen.
Althans, dat dacht ik.
Ik probeerde vooral steeds aan anderen te laten zien dat ik echt wel lief, leuk en aardig was.
Wat was ik druk bezig om vooral bij de ander te voelen wat die nodig had.
Ondertussen was het kei- en keihard werken.
Ik liep op mijn tenen, was niet mezelf en wist op een gegeven moment ook niet meer goed hoe ik mezelf wilde laten zien. Ik zat niet lekker in mijn vel.
Nu, vele jaren later, heb ik geleerd mijn eigen leven te leven.
Ik heb geleerd dat het veel minder energie kost om vooral mijzelf te zijn.
Door stevig met beide voeten op de grond te staan, word ik niet meer snel omver geblazen.
Wat voor mij de grootste moeilijkheid was, is te accepteren dat je het nooit voor iedereen goed kunt doen.
Er zullen altijd mensen zijn die mij niet leuk of aardig vinden en dat is prima zolang ik weet dat ik me open heb gesteld.
De foto met de spiegel hoort daarom ook echt bij mij.
Ik durf nu eindelijk echt in de spiegel te kijken, maar ook zichtbaar te zijn.
De foto staat vooral voor mijn eigen proces van zichtbaar durven zijn en mezelf openstellen.
Nu ik naast vriendin, dochter, tante en echtgenote ook moeder ben, is dit nog veel belangrijker geworden.
Soms sluipt die ‘beste’ versie van mezelf nog naar voren
Mijn kinderen maken dan vaak opmerkingen die me dat doen beseffen. Ze houden mij de spiegel voor, die ik intussen steeds beter kan zien.
Het zijn dan met name de opmerkingen die ze herhalen waarin ik mezelf hoor…. oeps!
Die opmerkingen herken ik dan, maar passen niet helemaal bij mij. Toch floepen ze er soms uit.
In een intake of consult vind ik het belangrijk om mezelf ook te laten zien.
Het is nogal wat om hulp in te schakelen voor jouw kind, jou zelf of je gezin.
Dan is een veilige plek heel belangrijk.
Het is dan wel zo fijn om te weten wie je tegenover je hebt als behandelaar.
Om die reden blog ik over persoonlijke situaties en stel ik mijzelf open voor jou.
Zo weten we meteen of er een klik is, en of we bij elkaar blijven voor een traject of uit elkaar gaan na de intake.
Net als bij Married at first sight eigenlijk.
🙂
Vanaf 3 maart gaan de deuren van de praktijk weer open. Neem gerust contact op om te kijken wat we kunnen afspreken voor jouw hulpvraag.
Daarbij benadruk ik nog eens mijn slogan:
La Rana
Innerlijke rust voor ouder en kind
Juist door het doorleven van mijn eigen proces, kan ik jou helpen met jouw proces en dat van je kind.
Ouder en kind horen bij elkaar en leren van elkaar. Iedere dag weer. Ook hier in huis blijft dat zo.