Deze week is de school weer volledig open. Dit betekent in het geval van mijn dochter een klas van ruim 30 kinderen, in plaats van 15 de afgelopen weken.
Ze wil graag als eerste op school zijn
Afgelopen maandag wilde ze graag naar school, maar wilde dan wel als eerste op het schoolplein zijn. Dit herken ik wel, van mezelf. Als ik weet dat het druk gaat worden of niet helemaal lekker in mijn vel zit, kom ik het liefst vroeg omdat het dan opbouwt en ik niet een al volle ruimte in hoef.
Die middag ga ik haar weer ophalen. Ze is vrolijk en heeft pret gehad. Ze vertelt voluit over hoe het was en we drinken samen thee.
De hele middag is het gezellig, maar dan nadert het einde van de dag
Al tijdens het avondeten bemerken we dat ze wat dwars wordt. Haar broertje krijgt het zwaar te verduren en tegen de tijd dat het toetje op tafel komt begint de dwarsigheid (als dat een woord is).
We eten het toetje, spelen nog even en dan is het tijd voor het bedtijdritueel.
We kletsen over hoe de dag was, dat het wel ook spannend was, maar leuk spannend.
Ook hebben we het over de slaap, dat die belangrijk is om weer uitgerust pret te hebben op de nieuwe dag die komen gaat.
Alles lijkt goed te gaan….. totdat het licht uit gaat.
De vertraging in gaan lukt nog niet. Ze wil en kan niet slapen, er moet nog een hoop onrust uit en dat gebeurt in de vorm van boosheid.
Op dat moment weet zij het zelf ook even niet. Ze weet dat het bedtijd is, maar kan niet slapen. Ze wil ook niet alleen in bed liggen, maar heeft papa en mama nodig.
De boosheid moet er echt even uit en we laten haar razen op een veilige manier.
Dan komen de tranen.
Bij onze dochter weten we dan dat we kunnen gaan praten, knuffelen en verder kunnen.
Door rustig te blijven, bieden we haar de veiligheid om eruit te laten wat eruit moet.
Want als je hoofd nog overuren draait, dan kun je niet slapen. Het moet er eerst uit.
Dinsdagavond besluiten we het helemaal anders aan te pakken.
Vlak voor bedtijd is het haar tijd!
Papa gaat met broertje in de computerkamer zitten. Ik blijf met haar in de kamer en heb alles klaarliggen voor een massage.
Ze vindt dit heerlijk.
Met lichte druk masseer ik haar rustig van boven naar beneden, we praten ondertussen over de dag.
Door dit te doen, ontstaat de vertraging die zij nodig heeft om richting bedtijd te kunnen.
Na de massage, geeft ze aan dat het nog niet genoeg is en dat ze nog een beetje boos is.
Sinds kort heb ik een prins- een prinses- en een tovenaarhandpop in mijn kast liggen.
Eerst pak ik de prinses erbij. Mijn dochter praat met de prinses en zegt alles wat ze een paar minuten daarvoor niet tegen mij wilde zeggen.
Mijn grootste vraag, maar ook die van mijn dochter zelf is: “Hoe komen we van de boosheid af?”
De prinses praat nog even verder met mijn dochter en zegt dan:
“Weet je dat ik een tovenaar ken? Zou die jou kunnen helpen?”
Mijn dochter krijgt een glimlach en antwoordt met ja.
“Hoe zou de tovenaar jou kunnen helpen?” Vraagt de prinses
“Door mijn boos weg te toveren.” Zegt mijn dochter.
De tovenaar wordt erbij gehaald en zegt dat hij denkt wel een toverspreuk te weten.
Ze oefenen samen, de tovenaar en mijn dochter. Dan is de spreuk compleet en zeggen ze samen: “Ollekebollekeroos, en wég is de boos!”
De tovenaar én de prinses krijgen een enorme knuffel en mijn dochter is klaar voor bed.
En het werkt! Voor haar was het nodig om de boos weg te geven, in dit geval met een toverspreuk!
We hebben hiermee niet haar gevoel tegengesproken, het mag er zijn.
Dit was haar eigen oplossing om te kunnen gaan slapen. Ze voelde zich begrepen door de tovenaar en de prinses en kon zo loslaten.
Eenmaal in bed kreeg ik ook nog een dikke knuffel.
Ze zei dat ze het fijn had gevonden, de massage en het praten met de prinses en tovenaar. Ze ging liggen en sliep vrijwel meteen.
Prikkels zijn deze week hartstikke logisch, want alles staat weer op zijn kop.
Die prikkels moeten verwerkt worden. Het is de kunst om samen met je kind te ontdekken hoe dat voor hem of haar werkt.
Dit kan per keer verschillen, er is geen gouden tip.
Hoe gaat het bij jou thuis deze week?