Ik kwam thuis bij een goede kennis en haar dochtertje. Moeder en ik zaten heerlijk samen aan een kopje thee, het meisje speelde in haar eigen fantasie wereld maar bleef in de buurt.
Terwijl we daar zo zaten nam het gesprek serieuze vormen aan. Moeder vertelde me dat het de laatste tijd allemaal wat moeizaam ging. Ze deed ontzettend haar best om alle ballen hoog te houden, maar was moe en had moeite met de veranderingen na de schoolvakantie. Er speelde vanalles op haar werk, haar dochter ging weer naar school en haar man en zij zagen elkaar doordeweeks niet zo veel.
Het spel van haar dochter veranderde
Het meisje nam de houten blokken en begon ermee te spelen. Ze maakte er allerlei figuren en haar moeder keek er verbaasd naar omdat dit speelgoed eigenlijk zo goed als nooit uit de kast kwam.
Terwijl we er naar aan het kijken waren pakte het meisje een rond blokje, legde daar een lange platte bovenop. Het werd een wipwap. Op de uiteinden van de wipwap zette ze twee blokjes en begon te spelen. Het ging prima, want de wip was in balans.
Maar toen veranderde haar spel
Ze legde het ronde blokje aan de onderkant uit het midden, waardoor de wip uit balans raakte. Ze kon er niet meer mee wipwappen, maar probeerde dit wel.
Moeder herkende hier een spiegel in. Het gezin was door alle hectiek even uit balans!
Dit had ze zelf echter nog niet zo concreet gezien.
Vlak hierna bouwde het meisje een toren van een paar smalle blokjes. De toren was in balans, maar werd met een ander blokje omver geslagen. Weg balans, de toren stortte in elkaar. Wederom een mooie beeldspraak, het liet zien hoe makkelijk de balans op dit moment omver geworpen wordt omdat de basis niet sterk is (mama in dit geval).
Wauw, haar kind liet haar zien hoe het in elkaar stak!
Prachtig he! Ik schrijf al vaker stukjes over beeldend gedrag, maar het blijft me mateloos fascineren hoe kinderen hun verhaal kunnen vertellen. Hoe logisch dit allemaal ook klinkt, des te moeilijker is het om dit van je eigen kind te kunnen zien.
Als coach kan ik deze vertaalslag makkelijk maken, maar ook ik zie echt niet altijd de spiegel die me door mijn eigen kinderen wordt voorgehouden.
Voortdurend proces
In je leven blijf je leren. Al is de balans hersteld in het gezin, deze kan door een gebeurtenis zomaar weer verstoord worden. Het is de kunst om naar elkaar te blijven kijken, naar elkaar te blijven luisteren en te proberen in verbinding met elkaar te kijken wat er anders moet of kan.
Hoe gaat dat bij jullie thuis?